Sa dapit-hapong ito ng bagyo
sa lupaing kinapadparan ng aking isip,
hinalikan ko sa telepono ang kambal na sugat
sa tuhod ng aking bunso.
Habang nagngangalit ang panahon,
pinatahan ko
ang anak na di naipaghele,
di man lamang nakantahan
ng "Tong, tong, tong, pakitong-kitong."
Parang isang eksena sa pelikula
ang kaganapan
ngayon at madalas:
ang paulit-ulit na paghalik
sa sugat sa pagkakadapa
ng bunsong nag-aaral na mag-isang
tumutuklas sa hapdi ng mga nawawalang
oras sa aming pagitan,
nananabas ng mga pabuka pa lamang
na rosas sa munting halamanan,
nangungulimbat ng mga dahon ng herba maria
at ginagawang dinengdeng
sa mga mumunting lutuang putik.
O dili kaya ay pinapakuluan
ang mga tangkay,
ginagawang tsa,
sinasangkapan ng lupang
nakakapagbigay-kulay sa tubig
sa kanyang banga at sasambitin:
"Para ito kay tatay. Pantanggal ng
lahat ng kanyang pagkasabik at pangungulila.
Pang-alis sa lahat ng mga alalahanin
sa umagang darating."
Pero tatlong taon pa lang ang bunso
at ang mga kataga ay sa kanyang isip
na nag-iipon ng mainit na pagsuyo.
Siya ay si Kristala, nanliligtas sa mga sawim-palad.
Siya ay si Cinderella, ang prinsesang mayumi at marikit.
Siya ay si Kristalang Cinderella rin, iisang panaginip.
Pero walang karakter na mga anak
ng mga umalis. Walang mga bayani
sa mga hanay ng mga anak ng mga exilong nagtatangis.
Maliban sa soap opera.
Maliban sa pelikulang patok sa takilya
dahil naroon si Vilma Santos
dahil nawala ang puso ng panganay
dahil nawala ang utak ng pangalawa
dahil ibang ina ang nakilala ng bunso
dahil muling umalis ang ina
dahil kailangang umalis muli ang ina
sapagkat kailangang kumain ang mga anak
sapagkat kailangang mag-aral ang mga anak
sapagkat kailangang makipagsapalaran para sa mga anak
at kalimutan ang sarili
at kalimutan ang hirap
at muling magbangon, muli at muli.
Magpapakawala ako ng isang buntong-hininga.
Isa lamang.
Malalim.
Hinugot mula sa kaibuturan.
Hinugot mula sa mga pusod ng gabi
na nag-iisa akong nanunuod sa pagpatak
ng walang kasimbangis na ulan.
Maalala ko ang dinengdeng ni bunso.
Maalala ko ang kanyang tsa mula sa
dahong ng talinum o milflores.
Maalala ko ang matunog kong paghigop
ng mainit na sabaw ng kanyang sinigang
mula sa alikabok, uhog, halakhak, at pagsinghot.
Maalala ko ang paghalik ko
sa sugat na kambal, sugat sa kanyang tuhod
na patitibayin pa lamang ng maraming pagkatalisod.
At habang pinapanood ang paghampas
ng hangin sa mga sanga ng palmera
sa aking bintanang nakasara,
naaalala ko ang bunso sa kabila ng dagat
naaalala ko ang mga amang umalis
naaalala ko ang mga bunsong naghihintay sa pagbabalik
naaalala ko ang bayang nagpapaalis
sa mga magulang na napipilitang umaalis.
Aurelio S. Agcaoili
Torrance, CA
Enero 7, 2005
No comments:
Post a Comment